Black in a room?
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
Δεν θυμoτανε που και πoτε γεννηθηκε. Θυμαται να κυλαει απο την ακρη ενος ματιου σε ενα απαλο προσωπο και μετα να χανεται στο χώμα. Καποιες χιλιαδες χρονια μετα, ειχε σωμα. Ηταν αλμυρο και γεννουσε δακρυα. Μονο τις νυχτες. Μονο που εκει που βρισκοταν ακινητος, ηταν παντα νυχτα.
2 comments:
πολύ ωραία ερώτηση. για να σου απαντήσω, δεν άνοιξα τα βίντεο. αρκέστηκα στις δυνατές εικόνες ζωγραφικής.
βλέπω την θάλασσα. μοιράζομαι μαζί της μνήμες και εικόνες που με ταξιδεύουν εκεί που χαμογελούσα.
αυτό ισχύει σε όποια κατάσταση και να βρίσκομαι. να μην σου πω ότι όσο πιο ζορισμένη και φουρτουνιασμένη είμαι, τόσο πιο δυνατά γεμίζω με την αλμύρα της, τόσο πιο έντονα ξαναζώ τις πολύτιμες στιγμές ευτυχίας. με κλειστά τα μάτια.
και να σου πω, η μεγαλύτερη μου λαχτάρα είναι όταν ανοίξω μια μέρα τα μάτια να πέσει πάνω μου το όνειρο και να με τραντάξει.
φιλί κι απο δω
υγ.πάω τώρα να δω τα βίντεο και να δω πόσο εκτός θέματος είμαι! καλό σου βράδυ!
ό,τι κατάφερα να δω, ήταν ωραίες εικόνες και καλή μουσική. αλλά μου κολλούσαν λίγο...
πάντως δεν ήμουν και τελείως εκτός!
χχχ
Post a Comment