''Taped''

Στο τέλος θα μου μείνει απ΄τη ζωή μου
Το μολυβένιο, του πολέμου της παράσημο
Και μια κασσέτα από έναν τύπο γραφικό
Νίκολα τον φωνάζανε θαρρώ, ή Άσιμο

1νας Χειμώνας

Ότι μας κεντρίζει γιατί κάποιος άλλος το θέλησε, μας βάζει διλήμματα, που ίσως ποτέ δεν θα είχαμε.
Οι βαστάζοι της συνήθειας, δεν θα μας οδηγήσουν σε καμμία ζούγκλα, που δεν ξέρουμε ήδη.
Προτιμώμενο το γνωστό κεντρί, απο την άγνωστη σφήκα;
Θέμα τύχης-μοίρας, η ποσότητα του δηλητήριου.
Ή που θα εθιστούμε και θα μας βγεί σε καλό, ή που θα καταρεύσουμε γνωρίζοντας όμως..

''Να σημαδεύεις στα φτερά''

Όι πληγωμένες σκέψεις είναι τα καλύτερα, τα πιο δυνατά πουλιά.
Ποτέ δεν τις βλέπεις να έρχονται.
Ξαφνικά και αθόρυβα, κόβουν κύκλους πάνω απ' το κεφάλι σου, μέχρι να βρούν την κατάλληλη στιγμή, να κάτσουν πάνω του.
Συνήθως δεν μπορείς να τις διώξεις.
Έτσι μικραίνουν, μικραίνουν, και γίνονται τόσο μικρές που να χωράν να μπούν, απο τους πόρους του δέρματος στο μυαλό σου.

Εκεί στα ζεστά, βολεύονται κι αρχίζουν να μεγαλώνουν πάλι.
Αλλάζουν και μορφή πολλές φορές.

Αν βρούν και μια καλή θέση, στρογγυλοκάθουνται, ζευγαρώνουν και κλωσσάν τα αυγά τους.
Ο καλύτερος τρόπος να τις γιατρέψεις, είναι να τους πλάσεις ένα καινούριο ζευγάρι φτερά.
Και να μην τις διώξεις. Όχι.
Να τις αγαπήσεις και μόνες τους να φορέσουν τα φτερά τους, να μικρύνουν, να μικρύνουν, να βγούν απο το δέρμα σου και να πετάξουν εκεί που τους πρέπει.

Αν φτάσουν, θα είναι οι πιο ευτυχισμένες-πληγωμένες σκέψεις του κόσμου.
Αρκεί να μπορέσουν να τρυπώσουν, στο μυαλό του παραλήπτη.

Τότε, όλα μπορεί να συμβούν..


Ο κυκλώνας μας βρήκε ξυστά
μα στ' αυτιά μας ακόμα βουίζει
απ' τη σκόνη τα μάτια τυφλά
και δε βλέπουμε πια
ποιος σφυρίζει κλεφτά
τι τελειώνει τι αρχίζει


Painting: "Flying on Birds at Night" by Joe Moorman