Όταν με ρώτησε το δέντρο, αν έχει καρδιά

Ότι χάραξα, με σημάδεψε
ότι έπλασα με κατέστρεψε
Σε ότι χαμογέλασα, με έστιψε.
Κρύβω το χαμόγελο, κόβω τα χέρια μου.
Σε Λίγο (με) Χαράζει...
Πάλι

Επιμένω να ταξιδεύω.
Επιμένω να αφήνομαι στις (α)κακίες, που επιμελώς φύτεψα, ποτίζω και κρεμάω την αιώρα μου, μόνο όταν έχει ξαστεριά..

Εσείς που μου χαράζετε στα δέντρα μου, καρδούλες, ονοματάκια και αηδίες.. καλά κάνετε.

Έχω αφήσει την αιώρα απόψε.
Να έρθετε.

Κι όταν φύγετε, να έχετε χαράξει άλλη μια καρδιά.
Δυό καρδιές να γίνει το κορμί της (α)κακίας.
Και να μην τις πάρετε.
Εκεί να τις αφήσετε.


Για πάντα.
Να τις ποτίζω και να κρεμάω την αιώρα μου.

Ναι;