Σκόρπια Άχυρα

Τις περισσότερες φορές
Απλά μαζεύω τη σκέψη μου κουβάρι
Γλιστράω σε γκρίζο ουράνιο τόξο
Φυγαδεύω την ελπίδα μου
Από σπασμένα παράθυρα
Ορφανό νυχτοπούλι
Σ’ αφιλόξενο ουρανό

Κομπάζεις για σένα
Μόνο με τα μάτια
Παραδομένη στη φασαρία
Ανέγγιχτη από το πλήθος

Άλλες φορές πάλι
Ματώνω στην ιδέα
Ότι θα μπορούσαμε νωρίτερα να βρεθούμε
Ο κοινός μας κόσμος
Μου λείπει από πάντα
Κι ας μην πάντα τον είχα


Ένα πέσιμό σου στο πάτωμα
Κι ο γδούπος
Δίπλα μου ακούγεται
Τόσο μακραίνει το χέρι μου
Που τα χιλιόμετρα μηδενίζουν
Για να ακουμπήσω το μέτωπό σου
Ολόκληρη εμένα ν’ αγγίζεις
Και κανένα πάτωμα

Αχυρένιος Δερβίσης
Ζαλίζω τον χωρίς σου
Τόπο μου
Ασταθή όλα
Και τ’ άχυρά μου
Σκορπισμένα λάφυρα
Παγωμένων χελιδονιών
Που δίχως την πυξίδα τους
Ο μόνος δρόμος που ξέρουν
Είναι αυτός
Που βλέπουν

Εκτός και τα μάτια τους βροχή τυφλώνει...

Μαύρες Πουέντ

Έλα σου λέω
Να κόψουμε κομματάκια την ομίχλη
Θα πλάσουμε ορθογώνια κρεβάτια
Κι ανάλαφρα καθώς θα 'ναι θα τα ρίξουμε
Στα μπαλκόνια των πολυκατοικιών

Μαθαίνουμε να μετράμε την ηδονή
Με τα τριξίματα των σουμιέδων
Και τα κυρτώματα στις τάβλες
Ρυθμικοί ήχοι να κρυφακούει ο γείτονας
Απόδειξη ερώτων

Έλα σου λέω
Θα σου χαρίσω μαύρα πουέντ
Θέλω έντεκα πιρουέτες μικρή μου
Μέσα στα άλλα σου ονόματα
Το Άννα Πάβλοβα θα διαλέξω
Καθώς θα βουλιάζουμε στην λίμνη των κύκλων

Αμνησία κυλάει μπροστά απ' τα μνήματα
Όσοι νεκροί, τόσοι νεκροζώντανοι
Κι εσύ πλέξε ψυχή μου λευκή σκελέα
Ζεστά τα θέλουμε τα κορμιά
Ξόρκι στον παγωμένο Έσπερο

Έλα σου λέω
Θα στήσουμε απτάλικο χορό της βροχής
Καινούριες θάλασσες και λίμνες θα γεννηθούν
Κάτω απ’ το μαξιλάρι μου έχω κρύψει ένα αγκίστρι
Το δόλωμα φέρτο εσύ

Επικολλώ στις νύχτες μου καθαρόαιμα Mustang
Η Billie μεθυσμένη φωνάζει τ’ όνομά μου
Τα ρεσώ μείναν μόνα με τον τσίγκο τους
Μαύρες πουέντ σαρκάζουν στη βιτρίνα
Στροφές γύρω από τον ήλιο και τον εαυτό μου
Ξυπνητήρι η φωνή σου...
...Κυριακή αγάπη μου
Ώρα να φεύγω




anthrakoryxos © 17-11-2008 @ 00:31