Αλησμόνητο

06.10
Μάλλον αγαπώ περισσότερο τον εαυτό μου.
Μερικά μπουκάλια κρασί είναι αυτά που βάφουν
το χαμόγελό μου κόκκινο.
Απλώνομαι ως εκεί που φτάνω.
Δικτυωτή αιώρα, τραμπαλίζομαι στο φύσημα του αέρα
και στη σπρωξιά σου.
Ακούω τους τριγμούς των δέντρων που με βαστούν.
Χωλαίνει η ματιά μου δίχως σου.
Σε ασπρόμαυρο τοπίο πια
ζαλίζομαι γλυκά
ζαλίζομαι πικρά.
Δεν έχω χέρια για να σ΄αγγίζω
Η φαντασία μου έμεινε.
Κι αυτή
κρεμασμένη
απο το κλαδί της τελευταίας μνήμης μας.
Σφιγμένη η θηλιά όσο δεν πάει..
Μελάνι ο λαιμός μου
Γράφει τους τελευταίους σφυγμούς μου.
Έχουν τ' όνομά σου

Σαν χειμώνιασε

Λοιπόν, έχω κοχύλι ανεμοδούρα
Ακούω κύματα, αναπνέω φωτιά
Παρ’ όλα αυτά αγάπη μου
Στέκω ακριβώς στο ίδιο σημείο

Που στεκόμουν χτες, προχτές
Πριν ένα μήνα
Πριν δύο γαμημένα χρόνια

Ακούω τις ίδιες μουσικές
Αφουγκράζομαι τους ίδιους τάφους
Σχηματίζω τα ίδια πρόσωπα στον ύπνο μου
Φοράω τα ίδια αγκάθια στα χέρια
Ζωγραφίζω τα ίδια γράμματα

Κρατάω αποστάσεις από τους μπροστινούς
Κοιτάζω στον καθρέφτη τους πίσω
Και βλέπω έναν άγνωστο
Που προσέχει

Άραγε τι;;;

Απρόσεχτα είναι τα όμορφα
Χωρίς αποστάσεις
Με εκλείψεις φεγγαριών
Και αναστάσεις ήλιων

Να..
Κάνε έτσι με το χέρι σου
Ακούμπα
Άγγιξε
Μύρισε

Ο χειμώνας
Χαρίζει
Φιλί
Από πάγο που τρίζει
Χιόνι που βουλιάζει
Λάσπη που πλάθεται

Αιχμηρά Αντικείμενα

Στριμωγμένα θέλω
Σαν σε ώρα αιχμής στο μετρό
Αρπάζονται από χείλη ποτηριού
Εξοβελίζονται στα εσώτερα
Με τάση αυτοκαταστροφικής ευθυμίας
Αυτοκτονική οινοπνευματικότητα
Σκουρόχρωμες ανταύγειες
Βάφουν τα χείλη πιο κόκκινα
Σε απομίμηση φιλιού
Χωρίς να φανερώνουν το αίμα
Όπως έσταζε από την ανάγκη μας
Να αγαπηθούμε

----------------------------------
Ψιθυριστά αν σε φωνάξω αγαπημένη
Θα τρέξουν να κρυφτούνε τρομαγμένοι
Περαστικοί και γείτονες
Απ’ άγρια κραυγή
Κι αν σε σκεφτώ για μια στιγμή
Το φάντασμά σου
Στο πλάι μου μορφή καθάρια θα ‘ναι
Με βιάση όλοι θα με προσπερνάνε
Τον έρωτα στα μάτια ποιος να δει