Ψιτ

Ψιτ,
Ναι σε σένα μιλάω.
Το ήξερες πως τ’ αστέρια είναι λέξεις;
Τι;
Δεν με πιστεύεις;

Ωπαγασ’


Είπε και η παράξενη λέξη, αφού ταλαντεύτηκε για λίγο πάνω απ’ τα κεφάλια μας, άρχισε να λιώνει, να λιώνει, να λιώνει, να ασημίζει, να ασημίζει, να ασημίζει, να πετάει, να πετάει, να πετάει και να θρονιάζεται δίπλα στον Α Περιστερά

Πως το έκανες αυτό, ψέλλισα.
Εύκολο. Απάντησε.
Με πιστεύεις τώρα;
Ναι, είπα.

Και της έδωσα το πιο αληθινό φιλί, που έζησε ποτέ.