Όλα είναι εντάξει

Θα μπορούσα να σου πω ιστορίες πολλές
Για το όμορφο πρόσωπο του κόσμου
Που κείτεται σε αλμυρά προσκέφαλα
Απαρατήρητα χαμόγελα
ηλιοκαμένων παιδικών προσώπων
Και για κείνον τον κουρελή έρωτα
Που περπάτησε ξυπόλητος σε καρφιά
Κοιμήθηκε γυμνός στο χιόνι
Ήπιε θαλασσινό νερό

Θα μπορούσα να σου πω ιστορίες πολλές
Για το υπέροχο πρόσωπό σου
Που βούλιαξε στη σιωπή ενός ερημίτη
Κλείνοντας τα μάτια σ’ ότι απρόσιτο νόμιζε
Αυτό το πρόσωπο, που έσβηνε ο φόβος κάθε μέρα
Μην τυχόν και κάποιος το ζωγραφίσει
Μην τυχόν και κάποιος όνειρο το κάνει
Απόκτημα προηγούμενης ζωής του
Λαχτάρα της τωρινής

Αλλά πάλι
Ποιος είμαι εγώ
Που θα ταράξω
Τις ισορροπίες του σύμπαντος
Τα πέτρινα χαμόγελα
Τους ξύλινους ίσκιους των ανθρώπων

Για τροφή έχω Άχραντους στίχους
Που συνεχίζουν να υφαίνουν
Καταραμένοι ποιητές
Σαν να μην έχουν πεθάνει

Κι είναι η άκρη της γραφίδας τους
Ζωγραφιά
Είναι το όμορφο πρόσωπο του κόσμου
Το υπέροχο πρόσωπο σου
Ιστορία που γράφεται τώρα
Και για πάντα
Ανεξίτηλο αίμα
Που δε θ’ αναβλύσει ποτέ

Ανάμεσα στους ξύλινους ίσκιους μας
Πέτρινα τα χαμόγελα
Το σύμπαν ατάραχο
Στέκει εκεί που το αφήσαμε