Thursday 3 April 2008

Το πιο απλό τραγούδι

Σταμάτησαν τα τραγούδια απόψε.
Την ίδια ώρα ξαφνικά

λες και το ΄χαν συμφωνήσει μέρες.
Ακρωτηριασμένοι με προλαβαίνουν οι ήχοι .
Ανάσα νύχτας, χτύπος καρδιάς, μικρές κραυγές απο λέξεις ποιημάτων.

Χωρίς μουσική.
Χωρίς έναν λόγο, έστω φθηνό.

Καπνίζω ασταμάτητα, απλά και μόνο
για να ακούω το τσάφ του αναπτήρα.

Φτιάχνοντας τάχα μουσική.
Ξέρεις, αυτή που γεννάει στάχτη
μαυρίζει πνευμόνια
και πεθαίνει
σε ραγισμένο
μπλέ σταχτοδοχείο

''Για να θυμάσαι τη θάλασσα''
Μου ΄χες πεί

Ναι...
Θυμάμαι.

1 comment:

μαριάννα said...

Τελευταία που η προσφορά είναι άφθονη, πίστευα ότι ίσως αυτό προκαλεί σύγχιση τόσο στον δέκτη, όσο και στον πομπό.
Διαβάζοντας ποίηση σαν τη δική σου αντιλαμβάνομαι και ξεκαθαρίζω, ότι τελικά αναζητάμε αυτό που μιλάει στην ψυχή μας.
Οι δικοί σου στίχοι, μου μίλησαν απόψε και δε φαντάζεσαι πόσο χάρηκα...