Μικρές - μικρές σταλαγματιές, γεμίζουν αργά - αργά τα κοιλώματα.
Στην παγωμένη πέτρα ή στο μάγουλο.
skip to main |
skip to sidebar
Δεν θυμoτανε που και πoτε γεννηθηκε. Θυμαται να κυλαει απο την ακρη ενος ματιου σε ενα απαλο προσωπο και μετα να χανεται στο χώμα. Καποιες χιλιαδες χρονια μετα, ειχε σωμα. Ηταν αλμυρο και γεννουσε δακρυα. Μονο τις νυχτες. Μονο που εκει που βρισκοταν ακινητος, ηταν παντα νυχτα.
1 comment:
Καλημέρα Κώστα
σε δυό στίχους έκρυψες αλήθεια.
Soul32
Post a Comment