Θέλω να αφορίσω, εκείνα τα χαρούμενα χελιδόνια που μου κρατούσαν συντροφιά κάθε άνοιξη. Έλεγα τότε, λύτρωση το πέταγμά τους στον ώμο μου. Τα μάλωνα, παπαγάλους τα έλεγα και χαμογελούσα σ΄ ένα αθώο τους τιτίβισμα. Μα οι παπαγάλοι μιλάν, μου τιτιβίζανε, εμείς όχι. Και φεύγαν στον σταροστόλιστο κάμπο. Ραντεβού στους ώμους σου, ξανατιτιβίζαν.Αύριο πάλι.
Δε θυμάμαι πότε σταμάτησαν να έρχονται.
Μάλλον εκείνον τον χρόνο, που σταμάτησε να έρχεται και η άνοιξη.
No comments:
Post a Comment