Αλησμόνητο

06.10
Μάλλον αγαπώ περισσότερο τον εαυτό μου.
Μερικά μπουκάλια κρασί είναι αυτά που βάφουν
το χαμόγελό μου κόκκινο.
Απλώνομαι ως εκεί που φτάνω.
Δικτυωτή αιώρα, τραμπαλίζομαι στο φύσημα του αέρα
και στη σπρωξιά σου.
Ακούω τους τριγμούς των δέντρων που με βαστούν.
Χωλαίνει η ματιά μου δίχως σου.
Σε ασπρόμαυρο τοπίο πια
ζαλίζομαι γλυκά
ζαλίζομαι πικρά.
Δεν έχω χέρια για να σ΄αγγίζω
Η φαντασία μου έμεινε.
Κι αυτή
κρεμασμένη
απο το κλαδί της τελευταίας μνήμης μας.
Σφιγμένη η θηλιά όσο δεν πάει..
Μελάνι ο λαιμός μου
Γράφει τους τελευταίους σφυγμούς μου.
Έχουν τ' όνομά σου