Thursday 27 November 2008

Σκόρπια Άχυρα


Τις περισσότερες φορές
Απλά μαζεύω τη σκέψη μου κουβάρι
Γλιστράω σε γκρίζο ουράνιο τόξο
Φυγαδεύω την ελπίδα μου
Από σπασμένα παράθυρα
Ορφανό νυχτοπούλι
Σ’ αφιλόξενο ουρανό

Κομπάζεις για σένα
Μόνο με τα μάτια
Παραδομένη στη φασαρία
Ανέγγιχτη από το πλήθος

Άλλες φορές πάλι
Ματώνω στην ιδέα
Ότι θα μπορούσαμε νωρίτερα να βρεθούμε
Ο κοινός μας κόσμος
Μου λείπει από πάντα
Κι ας μην πάντα τον είχα


Ένα πέσιμό σου στο πάτωμα
Κι ο γδούπος
Δίπλα μου ακούγεται
Τόσο μακραίνει το χέρι μου
Που τα χιλιόμετρα μηδενίζουν
Για να ακουμπήσω το μέτωπό σου
Ολόκληρη εμένα ν’ αγγίζεις
Και κανένα πάτωμα

Αχυρένιος Δερβίσης
Ζαλίζω τον χωρίς σου
Τόπο μου
Ασταθή όλα
Και τ’ άχυρά μου
Σκορπισμένα λάφυρα
Παγωμένων χελιδονιών
Που δίχως την πυξίδα τους
Ο μόνος δρόμος που ξέρουν
Είναι αυτός
Που βλέπουν

Εκτός και τα μάτια τους βροχή τυφλώνει...

1 comment:

Μαρινα ..... said...

TΟ Δικο σου "Χελιδονι",,,
ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ "ΧΕΛΙΔΟΝΙ",,,,,
" τα ματια οι λεξεις Του τυφλώνουν"...

Αφωνη....Αφωνη...Αφωνη

Σταλαχτίτη δακρυ.....φιλι ακουμπω

εγνοια;;;....
ευχη- χαμογελο
να εισαι ομορφα πολύ