Sunday 1 June 2008

Πηγή των Δακρύων


Θα ΄ρθεις να κρυφτείς κάτω απ΄τα πέταλα του αλόγου μου
Όταν τη μορφή τους πάρει το στόμα σου
Πλατύ χαμόγελο θα βλέπουν οι εχθροί σου
Πλατύ χαμόγελο κι οι γυναίκες που σε πόθησαν
Ουλή στον μέσα σου φόβο

Θα ‘ρθεις όταν η δίψα θα έχει χρώματα
Το κίτρινο του πυρετού
Το κόκκινο μιας στάλας αίματος
Το λευκό της μάνας σου
Το διάφανο της αγάπης
Θα ζωγραφίζεις το νερό
Και γουλιά γουλιά στους οδοιπόρους θα μοιράζεις

Για τον θάνατό σου η τελευταία σταγόνα
Σκουριά στο σιδερένιο πέταλο
Ζωή στη μαργαρίτα που πέταλα ανοίγει
Χαιρετώντας τον μαρμάρινο σταυρό σου

Πέθανες για να γεννηθεί ένα λουλούδι
Έζησες για να το καταλάβεις


............................................................................
Δυόμιση μέρες τον είχαν στον νερόμυλο La Colonia.
Tο ρυάκι που άκουγε τις τελευταίες του ώρες,
οι Άραβες το έλεγαν παλιά "πηγή των δακρύων".
"H μοίρα μου είναι στο νερό", είχε πει κάποτε προφητικά.
"Σκούρες σιωπές και φόβοι σαν ψιλή άμμος."


Τίποτα δε θέλησα τίποτα να σου πω
Είδα μες στα μάτια σου δυο δέντρα τρελά
απο αέρα, γέλιο και χρυσάφι, που σάλευαν.
Τίποτα δε θέλησα, τίποτα να σου πω.(F.G.Lorca)

2 comments:

Anonymous said...

Συναίσθηση αμαρτημάτων ή πηγή έρωτα;
Soul32

Φαίδρα Φις said...

πολύ όμορφο...
καλημέρα