Wednesday 1 April 2009

Εγκλωβισμός

Εγώ μονάχος που ζω στο κλαδί της αναμονής
Με το μικρό μου ράμφος χρόνια το ραμφίζω
Με τ’ απαλά μου φτερά χρόνια το χτυπώ
Με τα φτενά μου ποδαράκια το γρατζουνώ για χρόνια

Κι αυτό, στο παράφωνο κελάιδισμα μου λυγάει
Χωρίς να τσακίζει
Μόνο λυγάει
Υπόκλιση θαρρείς στη μοναξιά
Και τους χυμούς του απλόχερα μου προσφέρει
Μέσα απ’ τις πληγές
Που του ‘χω γι’ αναμνήσεις

Να θυμάται πάνω του που γέρνω
Κουρνιάζω
Πράσινα φύλλα για μαξιλάρι
Μικρά σκουλήκια, τρέφομαι
Και τους χειμώνες
Ά
Τους χειμώνες
Παγώνω μαζί του
Χωρίς κι εγώ να σπάω
Μαυρίζω και παγώνω
Κι έτσι κι εγώ μοιάζω

Κλαρί στο κλαρί επάνω
Προέκταση γυμνή
Ελπίζοντας σ’ ένα καλοκαίρι αλλιώτικο
Ή σε αιώνιο χειμώνα…

1 comment:

Μαρια Νικολαου said...

Oμορφες οι λεξεις σου
Καλη σου μερα