Κι ύστερα οι στάλες της βροχής
αγκαλιές γινήκαν.
Κι όλο να βρέχει προσευχήθηκες
Στον ήλιο, τον θάνατο, τον Θεό.
Ανοιχτό υπόγειο τα χέρια σου.
Όταν σταμάτησε η βροχή
Μαράθηκαν όλες οι προσευχές.
Μαράθηκε ο ήλιος.
Και ο θάνατος που σε λυπήθηκε
Παρακάλεσε τον Θεό, να σου δώσει το δάκρυ.
...Έκλαψες, αγκαλιάζοντας τον εαυτό σου.
skip to main |
skip to sidebar
Δεν θυμoτανε που και πoτε γεννηθηκε. Θυμαται να κυλαει απο την ακρη ενος ματιου σε ενα απαλο προσωπο και μετα να χανεται στο χώμα. Καποιες χιλιαδες χρονια μετα, ειχε σωμα. Ηταν αλμυρο και γεννουσε δακρυα. Μονο τις νυχτες. Μονο που εκει που βρισκοταν ακινητος, ηταν παντα νυχτα.
No comments:
Post a Comment