«Cuña del cante»

Κι αν είμαι μόνος
Θα υπάρχω και χωρίς εσάς
Υπέροχοι άνθρωποι
μακριά μου όταν είστε
Θα θυμάμαι τα χέρια σας
Την αγάπη που ποτέ δεν σας βρήκε
Κι ύστερα θα φορέσω τα γυαλιά μου σ’ έναν χορό
Που ποτέ δεν ανάσανε η πλάση
Και ο κόσμος
Ξέχασε τα παιδιά που τραγουδούσαν

Περι ορυχείων το ανάγνωσμα

Νικηφόρος Βρεττάκος

Ο Ανθρακωρύχος

Ότι κι αν γράψεις λόγια θα’ναι.
Αυτά τα λόγια σου ζητώ να εξαφανίσω
Κι είναι γι’αυτό που έχω κόψει το χέρι μου
Κι είναι γι’αυτό που ζυμώνομαι
Νύχτα μέρα με τη φωτιά που πατήθηκα
Κι έλιωσα κάτω όπως ένα
Τριαντάφυλλο κόκκινο.

Θέλω να γίνω ένα άλλου είδους νερό.
Μια άλλου είδους γλώσσα.
Σαν αχτίνες χρυσές να τρυπώνω τα λόγια μου
Μες απ’τους πόρους σας, δίχως να ξέρετε
Προχωρώντας και φέγγοντας, βαθύτερα, όλο
Και βαθύτερα μες τις καρδιές σας, καθώς
Τις μαύρες στοές της γης
Κατεβαίνοντας
Ο ανθρακωρύχος με το λυχνάρι του.

Να Βρέχει

Κι ύστερα οι στάλες της βροχής
αγκαλιές γινήκαν.
Κι όλο να βρέχει προσευχήθηκες

Στον ήλιο, τον θάνατο, τον Θεό.

Ανοιχτό υπόγειο τα χέρια σου.

Όταν σταμάτησε η βροχή
Μαράθηκαν όλες οι προσευχές.
Μαράθηκε ο ήλιος.
Και ο θάνατος που σε λυπήθηκε
Παρακάλεσε τον Θεό, να σου δώσει το δάκρυ.

...Έκλαψες, αγκαλιάζοντας τον εαυτό σου.