Στο τέλος θα μου μείνει απ΄τη ζωή μου
Το μολυβένιο, του πολέμου της παράσημο
Και μια κασσέτα από έναν τύπο γραφικό
Νίκολα τον φωνάζανε θαρρώ, ή Άσιμο
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
Δεν θυμoτανε που και πoτε γεννηθηκε. Θυμαται να κυλαει απο την ακρη ενος ματιου σε ενα απαλο προσωπο και μετα να χανεται στο χώμα. Καποιες χιλιαδες χρονια μετα, ειχε σωμα. Ηταν αλμυρο και γεννουσε δακρυα. Μονο τις νυχτες. Μονο που εκει που βρισκοταν ακινητος, ηταν παντα νυχτα.
3 comments:
που με πήγες να ΄ξερες!
αχ...
Dixws symaies kai dixws idees
Dixws kavantza kamia.........
....Tipotes den m'agoumpa
Aytos omws agize me thn
psyche tou aytofotous planhtes.
Na'se kala verceremos...
Kai an mas agapas mhn apousiazeis
Toso poly. ST.
Μια φορά πήγα για ένα ποτό στην Καλλιδρομίου. Όταν μου είπαν πως εκεί, σ΄αυτό το πριν γίνει μπαρ, ήταν το σπίτι που κρεμάστηκε ο Ν.Α. πλήρωσα κι έφυγα τρέχοντας. Τώρα ούτε που περνώ από κει... Τι να πω... μόνο "Νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς. Είναι πανάκριβο στο λέω ν' αγαπάς."
Post a Comment